"Αμαρτωλή πόλη" του Μ.Κοντολέων.

Δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αλλιώς μία πόλη που παρασύρει στο βόθρο της νέα παιδιά,που δεν δίνει τη δυνατότητα στους μεγάλους να ορθοποδήσουν,που αλλοιώνει συνειδήσεις και γκρεμίζει όνειρα.
Γιατί είναι η πόλη όμως αμαρτωλή και όχι οι άνθρωποι;
Γιατί ο Τονίνο και η Στεφανία ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο;
Γιατί η Χρύσα  επέτρεψε να συμβεί αυτό στον Τονίνο;
Γιατί στις πρώτες δυσκολίες ο γάμος των γονιών της Στεφανίας διαλύεται;
Πώς μια μητέρα εγκαταλείπει τόσο εύκολα τα παιδιά της;
Γιατί τα δύο αδέρφια δε συνδέονται συναισθηματικά;
Γιατί τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις χαρακτηρίζονται από συναισθηματική αναπηρία που δεν τους επιτρέπει να βασιστούν ο ένας στον άλλο στις δύσκολες στιγμές;

Όλη η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας περνά μέσα από το νέο βιβλίο του Μ.Κοντολέων.
Ένα βιβλίο σκληρό,δύσκολο,που φέρνει τους ενήλικους αντιμέτωπους με τα λάθη τους,ενώ τα παιδιά καλούνται να πληρώσουν την αδυναμία των μεγάλων να τα προστατέψουν .Οι ανεπάρκειες των μεγάλων οδηγούν τα βήματα των παιδιών στην αμαρτωλή πλευρά της πόλης.

Η εναλλαγή της οπτικής γωνίας και του αφηγητή που είναι συνεχής σαν ένα συνεχές σφυροκόπημα ,αλλά και η σκληρότητα των γεγονότων καθηλώνουν τον αναγνώστη που ανασαίνει ,μόνο όταν φτάνει στο τέλος του βιβλίου.Είναι αδύνατο να το αφήσεις από τα χέρια σου πριν ανακαλύψεις ποια θα είναι η τύχη των ηρώων.Κι αν δυσκολεύεσαι να ταυτιστείς με τις απελπισμένες πράξεις τους,είναι τόσο εύκολο να ταυτιστείς με τον ταραγμένο ψυχισμό τόσο των εφήβων όσο και των ενηλίκων ,που ζαλισμένοι από την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, παραπαίουν ανάμεσα σε σωστές και λανθασμένες επιλογές.

Η ψυχογραφία των ηρώων,η περιγραφή ,τόσο των τρυφερών όσο και των βίαιων σκηνών, γίνεται με τέτοια μαστοριά και με περισσή ευαισθησία τέτοια που σε καμία περίπτωση δεν προσβάλλει τον αναγνώστη τόσο τον έφηβο που τείνει να ενηλικιωθεί όσο και τον ενήλικα.

Ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί είτε ένα κατηγορώ στην υλιστική μας κοινωνία είτε ένας  ύμνος στην αληθινή αγάπη είτε μία χαραμάδα αισιοδοξίας ότι τα παιδιά και οι ενήλικες θα μπορέσουν να βρουν  το δρόμο τους τελικά.
Όπως και να το δει κανείς το σίγουρο είναι ότι μόνο να κερδίσει έχει κανείς από την ανάγνωσή του!

ΜΕ ΕΞΙ ΚΛΙΚ,  ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ

Ένα εφηβικό μυθιστόρημα για την κρίση που έχει επηρεάσει ενήλικες και παιδιά.
Πώς μπορεί να βρει κανείς κάτι θετικό μέσα στις σαρωτικές αλλαγές που αναστατώνουν τη ζωή του;
Πώς μπορείς να συνηθίσεις να ζεις από τη βίλα της Κηφισιάς  στο χωριό ;
Πώς μπορείς να συνηθίσεις το δημόσιο σχολείο όταν έχεις συνηθίσει τις εγκαταστάσεις του ιδιωτικού ;
Πώς γίνεται να αλλάξεις άρδην τη ζωή σου και να μη θεωρείς  ότι όλα έχουν τελειώσει;
΄Ολα αυτά σκέφτεται η Βίβιαν και δεν μπορεί να αποδεχτεί τις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή της.
Θυμωμένη,αρνείται να αποδεχτεί την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί και κλείνεται στον εαυτό της .Βρίσκει καταφύγιο μόνο στη φωτογραφία.Όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια  γι' αυτή.
Μια χαραμάδα αισιοδοξίας το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου της  που βλέπει σε ένα περιβόλι με ροδιές.Η εναλλαγή του φυσικού τοπίου βοηθά την ηρωίδα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει  τα πράγματα .Η ενσωμάτωσή της στην παρέα των συμμαθητών της και την κοινωνική ζωή του  χωριού  τη βοηθούν να αλλάξει προτεραιότητες ,να δει τα πράγματα αλλιώς και να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία τη ζωή από εδώ και στο εξής.
Με γλώσσα απλή,κατανοητή η συγγραφέας καταφέρνει να μας συγκινήσει .
Οι διάλογοι αλλά και οι εσωτερικοί μονόλογοι αποδίδουν με ακρίβεια τις σκέψεις των ηρώων.
Η περιγραφή των συναισθημάτων τους,  χαρτογραφώντας τον ψυχισμό τους, είναι ιδιαίτερα πετυχημένη.
Η συγγραφέας αποδεικνύει ότι  δεν χρειάζονται πολλά πράγματα  για να γίνει κανείς ευτυχισμένος,
δίνοντας έτσι μια αισιόδοξη νότα στη μαυρίλα που περιβάλλει τον κόσμο της Βίβιαν αλλά και των ενηλίκων.
Ένα βιβλίο που μιλά για την κρίση,αλλά εστιάζει στο πώς θα αντιστρέψουμε τον αρνητισμό και τη μιζέρια σε κάτι πιο βαθύ και ουσιώδες,όπως είναι η φιλία,οι προσωπικές σχέσεις,η επαφή με τη φύση και γιατί όχι η αποκέντρωση και η ζωή στην επαρχία,σε ένα περιβάλλον πιο ανθρώπινο.